Tosamendoon

Eine plattdeutsche Weihnachtsgeschichte:
Dor weer eenmol een lütten Boomwullfaden, de weer bang, dat he för nix mehr dögen dee, so as he weer.

„För`n Schippseel bin ik to schwach“, sä he sik, „un för`n Pullover to kort. An annere antoknöpen, dorto fehlt mi de Moot. För`ne Stickeree döög ik nich, ik bün to bleek, mien Farv is so schedderich. Tja, miene Bröder ut Kaschmir, de sünd goot för`n Schaal or een Pullover! Aver so? Dat reckt nich. Wat kann ik all doon? Keeneen brukt mi, nüms mag mi lieden – un ik sülms mi ok nich mehr!“

So snack de lütte Boomwullfadenvör sik he nun wöör ganz trurig. Vun nevenan klüng düstere Musik na em röver un he föhl sik dörch un dörch maddelig in sein erbarmlichen Tostand.

Op eenmol klopp dor en lütten Klumpen Wass an sein Döör un sä: „Laat di nich so gahn, du Boomwullfaden, ik heff dor so een Idee. Wi kköönt us doch tosamendoon. För en Wiehnachtskerz büßt du twoors as Docht to kort un ik heff ok nich noog Wass. Aver för en Teelicht reckt dat allemaal. Dat is doch beter, en lüttjet Licht antosteken as jümmers blots över de Düüsternes to jammern.“

Dor weer de Boomwullfaden heel glücklich, de sik mit den Klumpen Wass tosamen un sä:“ Nu hett mien Dorsien doch noch eenen Sinn.“

Un wokeen weet villich gifft dat in de Welt noch mehr korte Boomwullfadens un lüttje Wassklumpen , de sik tosamendoon köönt um in de Welt to lüchten?

Wenn wi Wiehnachten recht verstaht, dennso weet wi, dat dat nich de veelen Geschenke, dat övermat an Eeten, de grote Fier ore anners wat sünd, de Wiehnachten utmaakt. De Sinn von Wiehnachten, so dünkt mi, is för uns eenfachen Lüüd dat, wat wi in unsen Alldag doot.

Wart för mi un de annern Lüüd in miene engste Ümgegend wat düütlich von de Wiehnachtsgeschicht , as se uns jümmers wedder op`t Neè vertellt wart? Versöökt wi in unsen Alldag af un an een lüttjet Licht antosticken, wat denn lüchten deit, un unse lüttje Welt een beten heller maakt? Blots denn hebbt wi ok unsen Deel to Wiehnachten bidragen un dat wullt wi doch?

FRÖHLICHE WIEHNACHTEN!

Öbernomen ud de Zeischrift Quadrat

Helga Kiehn